قابل اتکا بودن فراتر از پذیرش مسئولیت و فراتر از رازداری و امانت داری است.

 

جایی خواندم هنگام غرق شدن تایتانیک، جان جیکوب آستور چهارم، میلیونر بزرگ، سوار بر کشتی بود. دارایی او برای ساخت فروندها تایتانیک کافی بود. با این حال، او در معرض خطر مرگ قرار گرفت و آن چیزی را که از نظر اخلاقی صحیح بود انتخاب کرد و جای خود را در قایق نجات به دو کودک ترسیده داد.

 

ایسیدور اشتراوس، مالک یکی از بزرگترین فروشگاه های آمریکایی یا Macy’s که نیز در تایتانیک حضور داشت، گفت: “من هرگز زودتر از مردان دیگر وارد کشتی نجات نخواهم شد.” همسرش نیز از سوار شدن به قایق نجات امتناع کرد و جای خود را به خدمتکار تازه استخدام شده خود، الن برد داد. او تصمیم گرفت آخرین دقایق زندگی خود را با همسرش زندگی کند.

 

این افراد و امثال آن‌ها ترجیح می‌دهند بدون مال و ثروت باشند، تا بخواهند اصول اخلاقی خود را زیر پا بگذارند.

انتخاب آنها، ارزش‌های اخلاقی، درخشش تمدن بشری و ماهیت انسانی را نشان داد.

 

 

قابل اتکا بودن، یعنی استوار ایستادن در زمان و مکانی که نیاز به حضور در آن اجتناب ناپذیر است. ایستادگی در جایی که نیاز به ایستادگی است، نه لزوما جایی که دوست داریم باشیم، که البته پشت آن آرمان و رسالتی والا نهفته است. بودن، فارغ از میل باطن و یا نبودن به دلیل نخواستن، انتخابی با دو رویکرد متفاوت و عیاری ناهمگن است.

یحتمل همه ما فرد قابل اعتمادی را برای گفتنی‌ها و سپردنی‌ها سراغ داریم. تکیه‌گاه یا ستون اصلی یک خیمه، با ارزش‌ترین عنصر آن سرپناه است.

 

بهتر نیست هر از گاهی ستونی که به آن تکیه زده‌ایم ترمیم یا وارسی گردد؟